سکینه کبودر آهنگی با نام هنری پروانه معصومی که پنج دهه از عمر پر برکت خود را صرف فعالیت هنری در عرصه تئاتر، سینما و تلویزیون نمود ساعاتی پیش در سن ۷۸ سالگی در حالیکه از بیماری رنج میبرد در بیمارستانی در رشت چشم از جهانی فانی فرو بست.

پروانه معصومی که حداقل در کاراکترهای چهار دهه اخیر، عمدتا از او چهره ای مومنه، مادرانه،فداکار، نجیب و رنج دیده با چادری که او را آراسته تر و محجوب تر می نمود از او در ذهن داریم، خود در گفتگویی مربوط به سه سال پیش که از او خواندم از پیشنهادهای مداوم و متشابه با چنین شخصیتی ابراز گلایه کرده بود تا جایی که در این مصاحبه عنوان کرده بود حاضرم دیگر کار نکنم تا اینکه تن به پیشنهاد نقش های تکراری بدهم.

اصلا شاید در مورد پروانه معصومی جنس افسوس و تاثرمان برای از دست دادن یک چهره ماندگار دیکر از بازیگران نسل قدیم که مایه‌ی فخر و جلای آثار سینمایی و هنری در این چند دهه بودند پس از درگذشت چهره هایی چون فخری خُروَش، داریوش مهرجویی، آتیلا پسیانی، بیتا فرهی، فریماه فرجامی و دیگرانی که به تازگی از بین ما را رفتند نیز به همین دلیل متفاوت باشد، به دلیل تاثیز همان تصویر زیبا، معصومانه و نجیبانه ای که همیشه از او در ذهن ما به یادگار خواهد ماند هر چند در شخصیت حقیقی او نیز این ویژگی ها مشهود بود.

به عقیده نگارنده، صرفا به عنوان یک مخاطب عام سینما و تلویزیون هر چند پروانه سینمای ایران موفق شد در طول دوران پرکار کارنامه کاری خود جایزه سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن برای بازی در فیلم گلهای داوودی از سومین جشنواره فیلم فجر وسیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن برای بازی در فیلم جهیزیه برای رباب از ششمین جشنواره فیلم را دریافت کند اما با نگاه به کارنامه پر بار او و حضور و آثار درخشانی که از خود برجای گذاشت می توان حق او را بیشتر از اینها دانست و ای کاش سرنوشت هنری او به گونه ای رقم می خورد که هرگز حسرت ایفای نقش هایی متنوع تر که خود به توانمندی ایفای آنها ایمان داشت به دلش نمی ماند، اتفاقی که طی سالهای اخیر او را به کناره گیری از عرصه سینما و تلویزیون و فعالیت در مزرعه گل و گیاهش در شمال کشور سوق داده بود تا شاید در روزگار دوری از تلویزیون و دوران کهنسالی، عطر گلهای داوودی مزرعه اش آرامش بخش روزهای تنهایی او باشد.